Rozważając budowę domu w sąsiedztwie parku narodowego należy pamiętać, że na tych terenach z uwagi na potrzeby ochrony przyrody panują szczególne uwarunkowania prawne. Dyrektor parku narodowego ma nie tylko decydujący wpływ na charakter zagospodarowania przestrzennego w granicach parku, lecz także odgrywa istotną rolę w kształtowaniu procesów planistycznych w otulinie. Zgodnie z ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym1, dokumentem określającym politykę przestrzenną gminy jest studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Na jego podstawie gmina określa szczegółowe zagospodarowanie poprzez miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, który po uchwaleniu przez radę gminy staje się prawem miejscowym. Powyższe dokumenty podlegają uzgodnieniu z dyrektorem parku narodowego, w zakresie tych ustaleń, które mogą mieć negatywny wpływ na przyrodę parku narodowego. W zgodzie z tymi dokumentem można rozpoczynać proces inwestycyjny.
Jednak nie na wszystkich obszarach obowiązują plany miejscowe. Tam, gdzie ich brak, konieczne jest wydanie przez gminę tzw. decyzji o warunkach zabudowy. Warto wówczas zwrócić uwagę czy zapisy decyzji są zbieżne z wspomnianym studium, gdyż również w przypadku decyzji o warunkach zabudowy dyrektor jest strona uzgadniającą. Jeżeli decyzja niesie ze sobą potencjalne zagrożenie dla przyrody parku narodowego może być nieuzgodniona.
Zasady zagospodarowania w granicach Kampinoskiego Parku Narodowego
Jak we wstępie wspomniano inwestycje mieszkaniowe w Kampinoskim Parku Narodowym są bardzo ograniczone. Istnieje kilka obszarów tradycyjnego rolnictwa (mapa) z charakterystyczną zabudową wzdłuż głównych dróg, tzw. ulicówką. Istnieje tu możliwość lokalizacji nowej zabudowy siedliskowej, uzupełniającej obecną, tylko w obszarach wyznaczonych pod zabudowę siedliskową w dokumentach planistycznych, tj. w studium czy w planie miejscowym. Nieliczna, niska i ekstensywna zabudowa daje gwarancję zachowania walorów przyrodniczych tych fragmentów parku, ale również gwarancję zachowania tradycyjnego krajobrazu rolniczego z mozaiką pól, łąk, pastwisk i zadrzewień, ewentualnie uzupełnionego usługami w dziedzinach edukacji, turystyki i rekreacji.
Nie wolno jednocześnie zapominać o nieruchomościach prywatnych położonych w strefie przeznaczonej do wykupu. Jest to proces wieloletni i dobrowolny, zaawansowany w tej chwili w 80%. Dopóki jednak wsie istnieją i mieszkają tam ludzie oczywistym jest fakt możliwości remontów domów, ich modernizacji czy też poprawy życia poprzez budowę, np. wodociągów.
Budowa w otulinie Kampinoskiego Parku Narodowego – prawa i obowiązki inwestora
Otulina ma chronić przyrodę parku przed negatywnym wpływem czynników zewnętrznych, dlatego ograniczenia dotyczą przedsięwzięć inwestycyjnych mogących potencjalnie nieść takie zagrożenia. Chodzi tu przede wszystkim o różnego rodzaju obiekty przemysłowe czy usługowe, magazyny substancji szkodliwych, duże obiekty pozbawione powierzchni biologicznie czynnych, obiekty wysokościowe. Takie wielkogabarytowe tereny, często szczelnie zabudowane, to zagrożenie zanieczyszczenia powietrza, wody i gleby. Negatywny wpływ na krajobraz jest oczywisty. Zagrożeniem takim może być również intensywna zabudowa mieszkaniowa, szczególnie w najbliższym sąsiedztwie granicy parku narodowego. Niezwykle ważne jest zachowanie jak najszerzej strefy przejściowej pomiędzy granicami parku, a terenami zabudowanymi wokół niego. Jest to strefa tzw. ekotonu, gdzie znajdują warunki życia organizmy przenikające do tego obszaru np. z terenów leśnych parku i terenów rolnych (łąkowych) otuliny. Występują tu również organizmy typowe właśnie dla takich przejściowych środowisk przyrodniczych.
Niezależnie od szczegółowych rozwiązań można znacznie ograniczyć potencjalny zły wpływ inwestycji w otulinie na przyrodę parku uwzględniając generalne zasady inwestowania:
- preferowanie terenów z przygotowaną infrastrukturą ochrony środowiska (np. wodociąg, kanalizacja),
- zachowanie strefy wolnej od zabudowy szerokości ok. 100 m od granicy parku (z wyjątkiem obszarów już zurbanizowanych),
- preferowanie zabudowy jednorodzinnej niskiej do 2,5 kondygnacji,
- uwzględnianie strefowania zabudowy: od strefy wolnej od zabudowy przy granicy parku narodowego, poprzez zabudowę na dużych działkach (powierzchnie biologicznie czynne), aż po małe działki usługowo-mieszkaniowe w centrach gmin.
- ograniczenie rozproszenia zabudowy,
- ograniczenie przeznaczenia lasów pod zabudowę,
- unikanie zabudowy na obszarach o wysokim poziomie wód gruntowych,
- unikanie zabudowy na glebach organicznych,
- unikanie zabudowy w bezpośrednim sąsiedztwie cieków wodnych,
- wykluczenie budowy szczelnych ogrodzeń, szczególnie z prefabrykatów betonowych.
BIULETYN
Gospodarka przestrzenna 
