Powstał dzięki staraniom wielu ludzi, którzy na przestrzeni lat swoją pracą i zaangażowaniem starali się docenić to cenne miejsce na przyrodniczej mapie Polski. Nie sposób wymienić wszystkich, ale warto wspomnieć małżeństwo profesorów Jadwigi i Romana Kobendzów, prof. Bolesława Plapisa czy późniejszego, pierwszego dyrektora KPN – Kazimierza Heymanowskiego.

 

Od centrum stolicy do puszczy wystarczy dojechać komunikacją miejską lub samochodem. To niespełna dwa, trzy kwadranse. Nie trzeba kupować biletu wstępu. Warto jednak kupić mapę, bo w ofercie jest 360 km szlaków turystycznych pieszych oraz ponad 200-kilometrowy Kampinoski Szlak Rowerowy.

 

Zwierzęta żyjące w Puszczy Kampinoskiej nie zagrażają ludziom, po parku można poruszać się bezpiecznie. To niewątpliwie niepowtarzalne miejsce w skali Europy choć na przestrzeni lat pojawiały się różne pomysły na „wykorzystanie" tego terenu. Jednym z nich był pomysł rozsączkowania ścieków komunalnych na kampinoskich wydmach czy zmniejszenie powierzchni parku co tłumaczono stworzeniem pierścienia mlecznego wokół Warszawy. Planowano także stworzenie na zielonym terenie wysypiska śmieci dla mieszkańców stolicy oraz wybudowania w okolicach Grochal elektrowni atomowej...

 

Dzięki staraniom wielu osób – w tym m.in. leśników, ludzi ze świata nauki i kultury, możemy dzisiaj cieszyć się bliskością parku, w którym odrodzona przez lata przyroda regeneruje się i wzrasta. Puszcza Kampinoska to także miejsce uświęcone od stuleci krwią poległych w walkach o wolność Polaków. Była ona przedpolem wszelkich walk, które toczyły się w stolicy. Są w niej ślady powstań i wojen, a ich a najważniejszym symbolem zbrodni hitlerowskich jest cmentarz-mauzoleum w Palmirach odwiedzany przez warszawiaków.